بررسی تأثیر خود مراقبتی معنوی به شیوه گروهی بر امید به زندگی در مبتلایان به بیماری عروق کرونر: یک کارآزمایی آموزشی

چکیده زمینه و هدف: خود مراقبتی معنوی به عنوان مجموعه ای از تمرینات مبتنی بر معنویت جهت ارتقاء بهبودی در زمان های بیماری و سلامت تعریف شده است. درک بیماران از نقش خود مراقبتی معنوی می تواند سبب مدیریت بیماری های مزمن شود. امید به زندگی، یک معیار مهم جهت تأثیر مرگ ومیر در طول عمر و منعکس کننده بیماری در یک جمعیت است. مطالعات نشان داده که نیاز بیمار به معنویت، در حضور بیماری تهدیدکننده حیات اهمیت پیدا می کند. بر این اساس، این مطالعه با هدف تعیین تأثیر خود مراقبتی معنوی به شیوه گروهی بر امید به زندگی در مبتلایان به بیماری عروق کرونر انجام گردید. مواد و روش ها: این پژوهش، از نوع کارآزمایی آموزشی است که بر روی 111 بیمار مبتلا به بیماری عروق کرونر ترخیص شده از بخش مراقبت های ویژه قلبی بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان در سال 1394 انجام گرفت. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات کارگاهی معنویت (3 جلسه یک و نیم ساعته، یک روز در هر هفته) برای گروه مداخله اجرا شد. پرسش نامه امید به زندگی miller قبل و بعد از مطالعه در هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و t زوجی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره امید به زندگی یک هفته بعد از مداخله، در گروه مداخله به طور معنی داری بیش از گروه کنترل بود (38/43±76/176 در برابر 87/41±50/159، 035/0p=). همچنین در گروه مداخله، میانگین نمره امید به زندگی بعد از مداخله به طور معنی داری نسبت به قبل از مداخله افزایش یافته بود (میانگین و انحراف معیار تغییرات 07/14±35/13، 001/0>p). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت خود مراقبتی معنوی بر امید به زندگی بیماران در این پژوهش، می توان به پرستاران توصیه نمود به بعد معنوی بیمار نیز توجه نمایند و آن را در مراقبت های معمول خود بگنجانند. واژه های کلیدی: امید به زندگی، بیماری عروق کرونر، مراقبت معنوی